ABORTUS EN KONIJNTJES

Abortus en konijntjes.

Vanuit Gods Woord wordt ik opgeroepen om datgene wat boven is te zoeken; Kolossenzen 3: 1. Toch werd ik laatst getroffen door dingen van deze hier beneden.

Vrijdag 29 maart keek ik naar het TV programma “EEN VANDAAG”. Daarin zei minister Hugo de Jonge (C DA) dat hij het plan steunt om bufferzones bij abortusklinieken te maken. Demonstraties tegen abortus moeten voorkomen worden. De demonstranten zouden opdringerig zijn. De vrouwen hebben hier last van en zitten niet te springen om te horen hoe hun baby gedood zal worden. Die 'waarheid' is pijnlijk te confronterend op dat moment.

Hugo Bos van de organisatie Stirezo Pro-Life ontkent de opdringerigheid en zegt dat dit 'fake news' is. Ik geloof zeker dat de Pro-live medewerkers goede bedoelingen hebben, maar mogelijk zouden ze zich, vanuit hun missie en vanuit de beleving van de vrouwen, schuldig kunnen maken aan dit gedrag. Het laatste nieuws op de site “Schreeuw om leven” is dat vanwege bedreigingen is besloten om per direct het aanbieden van hulp en advies bij abortuscentra op te schorten.

Wat mij het meest trof was het schrille contrast de volgende dag op “EEN VANDAAG” in een uitzending over jonge konijntjes. Deze konijntjes worden gefokt op perfecte patronen. Als ze niet mooi genoeg zijn kunnen ze gedood worden. Dit moet op de juiste manier gebeuren. Daar zijn regels voor. Ze moeten eerst verdoofd worden en daarna moeten ze direct dood zijn. Dit doden gebeurt niet altijd correct. Konijntjes worden op de grond gegooid of op andere minder humane manieren gedood. Er zou beter toezicht en een registratie van moeten komen. Natuurlijk vind ik ook het welzijn van konijntjes belangrijk. Alleen vergeleek ik deze twee uitzendingen met elkaar en het verschil in zorg voor kwetsbaar leven verbaasde mij. Eerlijk gezegd heb ik mij nooit zo in de details van abortus verdiept. Ik heb wat informatie van internet gehaald.

Ik las dat het hartje van een baby begint te kloppen met 21 dagen na de bevruchting en met 7 weken volgroeid is. In 2017 vond 53% van de 30.523 abortussen plaats na die 21 dagen van het leven van de baby, waarvan een kwart voor 16 dagen 'overtijd'. 47% van de abortussen werden na 7 weken van de zwangerschap uitgevoerd. Na 13 weken zwangerschap moeten de botjes van de baby's stuk geknipt worden. Abortus mag tot 24 weken na bevruchting. Er is een registratie plicht. Op de site “Bloemhove” worden 22 vragen beantwoord. Ik lees daar over verdoving of narcose die mogelijk is bij de vrouw. Is de baby dan ook verdoofd? Ik lees niets over bescherming van de baby. Ik lees over 'weefsel' of 'de vrucht'.

8 Mei. Ik wil hier graag nog iets aan toe voegen. Op "TVBLIK" was op zondag 3 maart een uitzending te zien over te vroeg geboren baby's. Eén baby werd met 22 weken geboren. Dat is 2 weken voor de toegestane norm van abortus. Er is duidelijk te zien dat het om een baby gaat en niet om weefsel of een vrucht. 

Lijkt het erop dat het leven van konijntjes belangrijker is dan van een ongeboren baby?

Ik vond enkele abortus ervaringen.
Een positieve ervaring lees op de site “joop.bnnvara.nl”.

18 Juni. In de nieuwsbrief, wekelijks uitgegeven door Dirk van Genderen, las ik het volgende getuigenis: "
"Aangrijpend getuigenis van overlevende van abortus.
Toen Gianna Jessen 29,5 week oud (jong) was, overleefde ze een abortus met zoutzuur. Door de poging tot abortus ontstond wel een ernstig zuurstoftekort in haar hersenen, wat leidde tot cerebrale parese (hersenverlamming). In de loop van de jaren heeft Gianna, die nu 42 jaar is, vier operaties ondergaan. Ook trainde ze eindeloos veel uren, om beter te leren bewegen. Ze deelde in een podcast een opname waarin ze voor het eerst in haar leven zelfstandig een beetje heen en weer springt. Dat is echt ongelooflijk gezien haar ernstige hersenbeschadiging.

In 1977 ging Gianna’s moeder naar een abortuskliniek van Planned Parenthood om haar baby te laten aborteren. De artsen injecteerden haar met een mengsel van stoffen als zout, digoxine, kaliumchloride en prostaglandine en wachtten tot het kindje zou sterven. Maar in plaats van te sterven, zoals gepland, werd Gianna levend geboren. Wel met een ernstige hersenbeschadiging door een tekort aan zuurstof. ‘Ik werd letterlijk levend verbrand, 18 uur lang, in de baarmoeder van mijn moeder. Eigenlijk zou ik blind moeten zijn, verbrand, dood. Gelukkig kwam ik al om 6 uur ’s morgens levend ter wereld, nog voordat de aborteur er was. Als ik iets later zou zijn geboren, zoals gepland, dan had hij mij zeker niet laten leven. Nu was er een verpleegster, die direct een ambulance belde om me naar het ziekenhuis te brengen.’
‘Ik ben gered door de kracht van Jezus Christus,’ vertelt Gianna. ‘Ik schaam me er niet voor dat ik christen ben.'
Haar beperkingen door de hersenbeschadiging motiveren haar alleen maar extra om zich in te zetten voor de bescherming van ongeboren kinderen. Ze woont in Nashville en heeft haar verhaal al verteld in het Amerikaanse Congres. Ze reist zelfs de wereld over om overal haar getuigenis te vertellen. In alles geeft ze God de eer: ‘Dank U. Ik ben de Uwe en alle overwinningen zijn de Uwe!’ (Bron: Faithwire)”

10 Augustus. In de nieuwsbrief van Dirk van Genderen las ik: 
"Belangrijk en heel goed nieuws: De prolifefilm ‘Unplanned’ komt naar Nederland. ‘Samen met uitgeverij Neema en ProVita (België) hebben wij een contract getekend met de producers van ‘Unplanned’,’ aldus Kees van Helden, directeur van Schreeuw om Leven. De film zal eind oktober, begin november gaan draaien in Nederlandse bioscopen. Ik bid nu al dat de Heere er Zijn zegen over zal geven en dat Hij de deelnemende organisaties moed, kracht en wijsheid zal schenken, ook als ze zeker heftige kritiek over zich heen zullen krijgen voor het vertonen van deze film.
‘Unplanned’ vertelt het verhaal van Abby Johnson. Ze was jarenlang directeur van de grootste abortuskliniek op het westelijk halfrond, de kliniek van Planned Parenthood (PP) in het Amerikaanse Houston. Jaarlijks worden daar 22.000 ongeboren kinderen geaborteerd.

Johnson liet ook bij zichzelf een abortus uitvoeren. Ze ervoer toen al een psychische pijn, maar ging door bij PP. Toen ze opnieuw zwanger werd – ze was inmiddels voor de tweede keer getrouwd – weigerde ze een abortus, die haar bijna werd opgedrongen door één van de directieleden van PP. Ook kreeg ze steeds meer moeite met het beleid van PP om zoveel mogelijk abortussen uit te voeren. Meer abortussen betekende meer winst.
Eind september 2009 veranderde alles in haar leven. Ze werd gevraagd in te vallen voor een assistente bij een abortus. Toen ontdekte ze wat er werkelijk gebeurt bij een abortus. Op een scherm zag ze hoe het ongeboren kindje met terugtrekkende bewegingen probeerde zich te redden, maar de ongelijke strijd moest verliezen.
Johnson nam direct ontslag, wilde niet langer de verantwoordelijkheid dragen voor ‘de industrie van het doden van ontluikend leven’.
Sindsdien loopt ze voorop in de strijd tegen de abortuspraktijk in Amerika en elders ter wereld. Haar levensverhaal verscheen in boekvorm in 2010. Dat boek is nu verfilmd in ‘Unplanned’.

Dit voorjaar ging de film in Amerika in première. Er kwamen veel meer bezoekers op af dan was verwacht, hoewel de grote mediaorganisaties weigerden de film te promoten.
De reacties op de film zijn heftig. De film laat zien wat er bij een abortus gebeurt. Velen vinden dat walgelijk, met name uit de pro-abortushoek, toch is het goed om te weten hoe verschrikkelijk een abortus is.
Uit Amerika zijn getuigenissen bekend van zwangere vrouwen die na het zien van de film besloten hun kindje toch te houden. Tientallen werkers uit de abortusindustrie beseften na het zien van film pas wat voor werk ze deden en besloten ermee te stoppen." 

17 Augustus. Op Internet vond ik op de site "LOGOS.NL" een artikel over het zenuwstelsel van embryo's. Na zeven weken zwangerschap is het stelsel al volledig ontwikkeld en kan pijn voelen. 

10 - 3 2020 In de nieuwsbrief van 7 maart 2020, nummer 7 van Dirk van Genderen las ik:
* Zegeningen bij een abortuscentrum
Kees van Helden, directeur van Schreeuw om Leven vertelt op cip over zegeningen bij een abortuscentrum. Hij schrijft over Joke en Silvie (vanwege privacy niet hun echte namen), twee counselors, die regelmatig bij een abortuscentrum staan.
Na eerst gebeden te hebben, vertrekken Joke en Silvie samen naar de abortuskliniek. Daar bidden ze opnieuw. Er komt een vrouw aanlopen. Silvie vraagt of ze een boekje aan haar mee gaf geven. Het boekje is in tien talen en geeft informatie over de ontwikkeling van het ongeboren kindje, de abortusmethoden, de mogelijke gevolgen en de beschikbare hulp. De zwangere vrouw neemt het boekje aan en gaat naar binnen. Even later komt ze weer naar buiten en spreekt Silvie aan: ‘Waarom staan jullie hier? Jullie maken het mij heel moeilijk!’ Er ontstaat een gesprek waarin de vrouw over haar situatie vertelt. Zo zegt ze dat haar man had gezegd: ‘Je hoeft het niet te doen’. Ondertussen komt één van de verpleegkundigen van de abortuskliniek met grote stappen achter de vrouw aan. Onverwachts grijpt de vrouw de hand van Silvie en zegt: ‘Dankjewel dat je hier staat. Ik doe het niet, ik houd het kindje.
De medewerker van het abortuscentrum is woedend. Hij vindt dat Silvie zich niet met de keuze van de vrouw moet bemoeien, het is immers haar lichaam. Even later komt een jong stel aanlopen. Silvie vraagt of ze hun iets mag meegeven, en ja, de man pakt zonder iets te zeggen hetzelfde boekje aan en ze lopen samen naar binnen. Kort daarop komt het stel weer naar buiten en de jonge man houdt het boekje omhoog en zegt: ‘Ik heb het boekje gelezen hoor!’ Verbaasd kijken de dames het jonge stel aan. ‘En?’, vraagt Silvie voorzichtig. ‘We houden het kindje, dank jullie wel’. Ze stappen in de auto en rijden weg.

 

Ik las in de nieuwsbrief (nummer 25) van Dirk van Genderen op 26 juni 2021:

* Ongeboren kippen wel beschermd, ongeboren kinderen niet
In Duitsland wordt het vanaf 2024 verboden om kippenembryo’s in het ei na de zesde broeddag te doden. Het gaat daarbij om de haantjes, omdat die geen eieren leggen. De reden die wordt aangevoerd, is dat ze vanaf dat moment pijn kunnen voelen.
Ongeboren kippen in het ei worden straks beter beschermd dan ongeboren kinderen in de moederschoot. Ongeboren kinderen mogen in Duitsland tot de 84e dag van de zwangerschap ongestraft worden gedood. (In Nederland zelfs tot de 168e dag).

In lijn hiermee heeft het Europese Parlement deze week met 378 stemmen voor, 255 tegen en 42 onthoudingen een resolutie aangenomen waarin abortus een ‘mensenrecht’ en ‘essentiële gezondheidszorg’ wordt genoemd. Verschrikkelijk! Van de Nederlandse Europarlementariërs stemden ChristenUnie, JA21, PVV en SGP tegen. De meeste CDA’ers onthielden zich van stemming: schande, CDA!

Traumatische ervaringen na een abortus zijn te vinden op de site “fiom.nl”.

Er zijn sites die geraadpleegd kunnen worden:
https://www.schreeuwomleven.nl/hulp/
https://www.erishulp.nl/

Mooi dat er zulke sites zijn, kiezen voor abortus lijkt me heftig. Ik ben niet van het demonstreren en oordelen wil ik ook niet. Ik kan bidden voor de vrouwen, en hopen dat ze geen abortus plegen. Een spreekwoord zegt 'bezint eer ge begint' alhoewel er situaties kunnen zijn die niemand gewenst heeft. Is er toch abortus geweest en heb je spijt, dan is er een Genadig God die je wil vergeven. Dat kan Hij doen omdat Zijn zoon Jezus Christus het offer heeft gebracht voor onze zonden. Er is vergeving. Neem het aan!
Johannes 3: 16, 17 16 Want zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft. 17 Want God heeft Zijn Zoon niet in de wereld gezonden opdat Hij de wereld zou veroordelen, maar opdat de wereld door Hem behouden zou worden.

Net als Nehemia kan ik belijdenis doen, maar dan niet alleen voor abortus. Er is nog zoveel meer wat niet klopt. En het belijden begint bij en voor mezelf.
Nehemia 1: 6 Laat Uw oor toch opmerkzaam zijn, en Uw ogen open, om te luisteren naar het gebed van Uw dienaar, dat ik heden dag en nacht voor Uw aangezicht bid voor de Israëlieten, Uw dienaren. Ik belijd de zonden van de Israëlieten, die wij tegen U begaan hebben. Ook ik en mijn familie, wij hebben gezondigd.
1 Korinthe 5: 12, 13 12 Het is toch niet aan mij om hen die buiten zijn te oordelen? Oordeelt u immers niet alleen hen die binnen zijn? 13a Maar hen die buiten zijn, oordeelt God. 
Kolossenzen 4: 5 Wandel met wijsheid bij hen die buiten zijn, en buit de geschikte tijd uit.