Izak en de Here Jezus.

Izak en de Here Jezus.

In verband met Pasen wilde ik iets schrijven over de overeenkomsten tussen Izak en de Here Jezus. Natuurlijk is dat overbekend, maar toch de manier waarop deze geschiedenis beschreven wordt het in boek “Jezus in het Oude testament” geschreven door Jan Heijnen, raakte mij. Het gaat over patronen en dan met name over het hout. Ooit heb ik eerder over hout geschreven.

Als Izak met zijn vader Abraham de berg Moria op gaat, om te worden geofferd, draagt hij zijn eigen hout. Dat hout is om het altaar mee te bouwen. Als zijn vader het offermes omhoog heft roept God hem om te stoppen. Abraham reageert direct, alsof hij er op heeft zitten wachten. Er komt een plaatsvervangend offer op het hout te liggen, een ram:

Genesis 22: 1-14 1 En het gebeurde na deze dingen dat God Abraham op de proef stelde. Hij zei tegen hem: Abraham! Hij zei: Zie, hier ben ik. 2 Hij zei: Neem toch uw zoon, uw enige, die u liefhebt, Izak, ga naar het land Moria, en offer hem daar als brandoffer op een van de bergen die Ik u noemen zal. 3 Toen stond Abraham 's morgens vroeg op, zadelde zijn ezel, nam twee van zijn knechten met zich mee, en Izak, zijn zoon. Hij kloofde hout voor het brandoffer, stond op en ging naar de plaats die God hem genoemd had. 4 Op de derde dag sloeg Abraham zijn ogen op, en hij zag die plaats in de verte. 5 Abraham zei tegen zijn knechten: Blijven jullie hier met de ezel, dan zullen ik en de jongen daarheen gaan. Als wij ons neergebogen hebben, zullen wij bij jullie terugkeren. 6 Daarop nam Abraham het hout voor het brandoffer en legde dat op zijn zoon Izak. Hijzelf nam het vuur en het mes in zijn hand. Zo gingen zij beiden samen. 7 Toen sprak Izak tot zijn vader Abraham en zei: Mijn vader! Hij zei: Zie, hier ben ik, mijn zoon. Hij zei: Zie, hier is het vuur en het hout, maar waar is het lam voor het brandoffer? 8 Abraham zei: God zal Zichzelf voorzien van het lam voor het brandoffer, mijn zoon. Zo gingen zij beiden samen. 9 En zij kwamen op de plaats die God hem genoemd had. Abraham bouwde daar het altaar, schikte het hout erop, bond zijn zoon Izak en legde hem op het altaar, boven op het hout. 10 Toen strekte Abraham zijn hand uit en nam het mes om zijn zoon te slachten. 11 Maar de Engel van de HEERE riep tot hem vanuit de hemel en zei: Abraham, Abraham! Hij zei: Zie, hier ben ik. 12 Toen zei Hij: Steek uw hand niet uit naar de jongen en doe hem niets, want nu weet Ik dat u godvrezend bent en uw zoon, uw enige, Mij niet onthouden hebt. 13 Toen sloeg Abraham zijn ogen op en keek om, en zie, achter hem zat een ram met zijn horens verstrikt in het struikgewas. Abraham ging erheen, nam die ram en offerde hem als brandoffer in de plaats van zijn zoon. 14 En Abraham gaf die plaats de naam: De HEERE zal erin voorzien. Daarom wordt heden ten dage gezegd: Op de berg van de HEERE zal erin voorzien worden.

Abraham is een beeld van God en Izak van Christus, met dit verschil dat Izak niet hoefde te sterven, maar de Here Jezus wel. Voor christenen is dat beeld herkenbaar. Voor de oudtestamentische gelovigen van toen niet.

De Here Jezus droeg ook zijn eigen houten kruis de berg Golgotha op. Dat is een pijnlijk patroon. Voor de Here Jezus was er geen vervangend offer. Hij was en is het éénmalig offer, gebracht voor de zonde van de wereld en alle mensen. Wat een GENADE.

Toen ik de geschiedenis las ging ik bedenken wat Izak en Abraham gevoeld en gedacht moeten hebben. Daar staat niets over vermeld in Genesis. Maar het moet een zware tocht zijn geweest. Toch had Abraham hoop. Hij geloofde dat God Izaäk uit de dood kon opwekken: Hebreeën 11: 17-19 17 Door het geloof heeft Abraham, toen hij door God op de proef gesteld werd, Izak geofferd. En hij, die de beloften ontvangen had, heeft zijn eniggeborene geofferd. 18 Tegen hem was gezegd: Dat van Izak zal uw nageslacht genoemd worden. Hij overlegde bij zichzelf dat God bij machte was hem zelfs uit de doden op te wekken. 19 En hij kreeg hem als het ware daaruit ook terug.

Die opwekking van Izak was niet nodig, alhoewel Abraham dit mogelijk wel zo gevoeld zou kunnen hebben. Abraham was bereid zijn zoon te offeren, hij had zich daar helemaal op ingesteld. Gelukkig ging dit niet door omdat later de Here Jezus het offer werd, ook voor Abraham en Izak.

Ook over de gevoelens van God lezen we niets. Maar wel over de gevoelens van de Here Jezus.

Mattheus 26: 36-46 36 Toen ging Jezus met hen naar een plaats die Gethsémané heette, en zei tegen de discipelen: Ga hier zitten, terwijl Ik daar ga bidden. 37 En Hij nam Petrus en de twee zonen van Zebedes met Zich mee en begon bedroefd en zeer angstig te worden. 38 Toen zei Hij tegen hen: Mijn ziel is zeer bedroefd, tot de dood toe; blijf hier en waak met Mij. 39 En nadat Hij iets verder gegaan was, wierp Hij Zich met het gezicht ter aarde en bad: Mijn Vader, als het mogelijk is, laat deze drinkbeker aan Mij voorbijgaan. Maar niet zoals Ik wil, maar zoals U wilt. 40 En Hij kwam bij de discipelen en trof hen slapend aan en Hij zei tegen Petrus: Kon u dan niet één uur met Mij waken? 41 Waak en bid, opdat u niet in verzoeking komt; de geest is wel gewillig, maar het vlees is zwak. 42 Opnieuw, voor de tweede keer, ging Hij heen en bad: Mijn Vader, als deze drinkbeker aan Mij niet voorbij kan gaan zonder dat Ik hem drink, laat Uw wil dan geschieden. 43 En toen Hij bij hen kwam, trof Hij hen opnieuw slapend aan, want hun ogen waren zwaar geworden. 44 En Hij liet hen achter, ging nogmaals heen en bad voor de derde keer met dezelfde woorden. 45 Toen kwam Hij bij Zijn discipelen en zei tegen hen: Slaap nu maar verder en rust; zie, het uur is nabijgekomen dat de Zoon des mensen overgeleverd wordt in de handen van zondaars. 46 Sta op, laten wij gaan; zie, hij die Mij verraadt, is dichtbij.

Markus 14: 32-42 32 En zij kwamen op een plaats waarvan de naam Gethsémané was, en Hij zei tegen Zijn discipelen: Ga hier zitten totdat Ik gebeden zal hebben. 33 En Hij nam Petrus, Jakobus en Johannes met Zich mee en begon ontdaan en zeer angstig te worden; 34 en Hij zei tegen hen: Mijn ziel is zeer bedroefd, tot de dood toe; blijf hier en waak. 35 En toen Hij iets verder gegaan was, wierp Hij Zich ter aarde en bad dat, als het mogelijk was, dat uur aan Hem voorbij zou gaan. 36 En Hij zei: Abba, Vader, alle dingen zijn mogelijk voor U; neem deze drinkbeker van Mij weg, maar niet wat Ik wil, maar wat U wilt. 37 En Hij kwam en trof hen slapend aan en Hij zei tegen Petrus: Simon, slaapt u? Was u niet in staat één uur te waken? 38 Waak allen en bid, opdat u niet in verzoeking komt; de geest is wel gewillig, maar het vlees is zwak. 39 En toen Hij weer weggegaan was, bad Hij en sprak dezelfde woorden. 40 En toen Hij terugkwam, trof Hij hen opnieuw slapend aan, want hun ogen waren zwaar geworden; en zij wisten niet wat zij Hem moesten antwoorden. 41 En Hij kwam voor de derde keer en zei tegen hen: Slaap nu maar verder en rust; het is genoeg, het uur is gekomen; zie, de Zoon des mensen wordt overgeleverd in de handen van de zondaars. 42 Sta op, laten wij gaan; zie, hij die Mij verraadt, is dichtbij.

Lukas 22: 40-46 40 Toen Hij op die plaats gekomen was, zei Hij tegen hen: Bid dat u niet in verzoeking komt. 41 En Hij verwijderde Zich van hen ongeveer een steenworp afstand, knielde neer en bad: 42 Vader, als U wilt, neem deze drinkbeker van Mij weg; maar laat niet Mijn wil, maar de Uwe geschieden. 43 En aan Hem verscheen een engel uit de hemel, die Hem versterkte. 44 En Hij kwam in zware zielenstrijd en bad des te vuriger. En Zijn zweet werd als grote druppels bloed, die op de aarde neervielen. 45 En toen Hij van het gebed opgestaan was, kwam Hij bij Zijn discipelen en vond hen slapend van droefheid. 46 En Hij zei tegen hen: Hoe kunt u slapen! Sta op, en bid dat u niet in verzoeking komt.

Drie zo goed als identieke beschrijvingen. Ik vind het mooi om ze eens op een rijtje te kunnen lezen. Ik kan met mijn menselijk brein niet invoelen hoe Christus het beleefd heeft. Daarom laat ik de tekst spreken.

Dit gedeelte komt niet exact zo in het Johannes evangelie voor. In dat evangelie lees ik vooral over de Liefde van Christus ten opzichte van de mensen en deze wereld.

Mooie gezegende paasdagen.

Israël en Palestina

Israël en Palestina.

Regelmatig kijk in naar de talkshow “Jeroen en Sophie”. Vorige jaar op 7 oktober, toen heette het programma nog “Khalid en Sophie“, werd er over de oorlog tussen Israël en Palestina gesproken. Zodoende hoorde ik dat Sinan Can (Turkse afkomst) en Natascha van Weezel (Joodse afkomst) een documentaire hebben gemaakt over dit grote conflict. Ik vind het een heftige maar ook mooie documentaire.

In de documentaire spreekt Natascha o.a. met haar moeder Anet Bleig, o.a. na 12 en 29 min. Na 48 minuten zegt Anet dat zij geen uitweg meer ziet in dit gruwelijke conflict. Ik begrijp die moedeloosheid. Menselijk gesproken zal er lastig een vredesverdrag komen en de situatie lijkt zich te verergeren.

De meningen in Nederland en de wereld verschillen nogal over deze oorlog. Toch zijn er mensen die over de tragedie heen willen kijken om elkaar te vinden. Dat levert hen ook veel nare kritiek op want er moet gekozen worden.

Ik vind het interessant om te lezen hoe Joodse mensen denken over de situatie in het midden oosten. Dieuwertje Blok heeft niets met niet Joden die een Joods symbool dragen. Zij wil als Jood ‘gewoon’ zijn, mens met de mensen. Ze heeft wel iets met haar achtergrond, maar ziet ook veel verkeerde dingen die in dat land gebeuren. Zie de uitzending: “De weg naar Jeruzalem”.

Arnon Grunberg vraagt zich af of Israël een koloniale staat is die in zijn geheel moet worden gedekoloniseerd of dat Israël het legitieme ‘thuisland van het Joodse volk’ is. Ik snap zijn antwoord niet. Dat komt mogelijk omdat Arnon de vraag wil beantwoorden zonder rekening te houden met Gods Woord. Ik snap christenen vaak ook niet die het land waar de Joden nu in wonen zien als het beloofde land. Ik geloof dat men dit land te vroeg heeft geclaimd, met alle gevolgen van dien. 

Op een "Bijbelblog van de PTHU" lees ik over twee gedachten die er bestaan over het beloofde land:

“ Onder de zeer gelovigen is een grote tweedeling. Er zijn ultra-orthodoxen, bijvoorbeeld in de wijk Mea Sjearim in Jeruzalem, die de staat Israël afwijzen als mensenwerk. Zij willen wel graag wonen in het ‘Heilige Land’, maar wijzen de staatvorm af. In lijn met de Talmoed geloven ze dat alleen de Messias het vrederijk kan stichten waarin Joden in vrijheid kunnen leven in het land van de belofte op de manier die God heeft bedoeld. Zij kunnen worden vergeleken met Abraham, die wel in het land van de belofte leefde, maar slechts als vreemdeling en bijwoner. De andere stroom zijn de kolonisten, die het als een heilige opdracht van God beschouwen om het beloofde land opnieuw in te nemen en te ‘Judaïseren’, desnoods met geweld. Zij kunnen vergeleken worden met Jozua die het land met het zwaard innam en de autochtone bevolking uitroeide of verdreef.“

Ik geloof dat God dit land aan het volk Israël zal geven geven zoals Hij belooft heeft aan Abraham en Nehemia. Exodus 32:13 Denk aan Abraham, aan Izak en aan Israël, Uw dienaren, aan wie U bij Uzelf hebt gezworen en tot hen gesproken hebt: Ik zal uw nageslacht talrijk maken als de sterren aan de hemel, en dit hele land waarover Ik gesproken heb, zal Ik aan uw nageslacht geven, zodat zij het voor eeuwig in erfbezit nemen.

Nehemia 9:23 Hun kinderen hebt U talrijk gemaakt als de sterren aan de hemel. U hebt hen naar het land gebracht waarvan U tegen hun vaderen had gezegd dat zij het binnen zouden gaan om het in bezit te nemen.

De hoop is dat Christus Koning van Israël zal worden. Dit kan alleen maar gebeuren als het volk Israël hun Messias zal aannemen. En dat zal in de toekomst gebeuren lees ik in: Openbaring 1: 7 Zie, Hij komt met de wolken, en elk oog zal Hem zien, ook zij die Hem doorstoken hebben. En alle stammen van de (aarde) land (Israël) zullen rouw over Hem bedrijven. Ja, amen.

Nu sterven er mensen ten gevolge van deze oorlog. Maar Christus heeft de dood overwonnen. En Hij zal de Vrede daar brengen. Israël zal niet van de kaart worden geveegd ondanks de wens van Hamas en de Houthi's. Israël zal bestaan van de rivieren tot de Zee, zoals God het heeft beloofd aan Abraham. Maar dan wel op Zijn tijd.

Genesis 15: 18 Op die dag sloot de HEERE een verbond met Abram, en zei: Aan uw nageslacht heb Ik dit land gegeven, van de rivier van Egypte af tot aan de grote rivier, de rivier de Eufraat:

Hoe graag zou ik dit aan Anet Bleig, die het nu zo moeilijk heeft, doorgeven maar ook aan haar dochter Natascha. Ik vraag mij af of zij geen kennis hebben van Gods beloften aan Israël, Zijn en hun volk. Dat zou deze zware weg mogelijk lichter kunnen maken.

Wat ik mag en kan doen is bidden voor de vrede van Israël, zo spoedig mogelijk, zodat Israël zal zien wie Hun Redder wil zijn.

(Foto: Zonsopgang op 19-1-24)