Kerk: langste tijd gehad?

Heeft de kerk haar langste tijd gehad?

Om diverse redenen denken gelovigen dat de kerk de langste tijd heeft gehad. Bij het Visie-pannel denkt 77% dat ook. Maar wat bedoelen ze dan precies? Op de site "npo kennis" lees ik:

"Tot in de jaren zestig leven we in Nederland in een sterk verzuilde samenleving, waarin de protestanten en rooms-katholieken de grootste groepen zijn. Door groeiende welvaart, scholing, democratisering en de invloed van televisie gaan mensen steeds meer individuele keuzes maken. Dit leidt tot dalend kerkbezoek, vooral bij de katholieke kerk. Ook bij de protestanten neemt het aantal leden af, maar het zijn trouwere kerkgangers. Een aantal kleine kerken groeit juist. Al decennialang probeert de kerk te moderniseren en dichterbij de mensen te komen, bijvoorbeeld door het taalgebruik aan te passen en beatmuziek te introduceren. Succesvolle evenementen zoals The Passion duiden erop dat mensen nog wel interesse hebben in het geloof. Dat de kerken leeglopen betekent niet direct dat mensen minder interesse hebben in religie. Er ontstaan allerlei alternatieve manieren om daarmee bezig te zijn, zoals bijvoorbeeld stilte retraites."

In het dagblad "Trouw" reageren twee predikanten op de stelling: "Persoonlijk lijkt het predikant Jean-Jacques Suurmond een 'uitstekende' ontwikkeling. "Ik vind de kerk niet vanzelfsprekend. En God al helemáál niet. Wat nu gebeurt is heel verfrissend. Het legt dingen bloot die vergeten waren. Het dogmatische is eraf. Er is veel meer ruimte voor het spirituele en de ziel. De kerk moet zich nu richten op hoe God in elkaar zit. Onder intellectuelen is God tijden taboe geweest. Omdat zij Hem vereenzelvigden met een betuttelende kerk"."

Hans Kuijpers, directeur van het evangelicale Willow Creek, kijkt verre van opgewekt. Nederland is een geseculariseerd land. Maar secularisatie is volgens Kuijpers geen natuurverschijnsel waaraan niets te doen valt. "Heel veel méér mensen dan die in de kerk zitten, zijn op zoek naar houvast en richting. Het alles-moet-kunnen als hoogste goed, heeft zijn langste tijd gehad. De grenzen zijn bereikt. En dan komt God weer in beeld. Als je ziet hoe jongeren nu reageren op evangeliserende berichten! Vergeleken met twintig jaar geleden zijn ze veel sneller geneigd zich erin te verdiepen. Misschien wel omdat er geen frustratie meer is over die stomme kerk. De grenzen tussen de protestantse kerken vervagen. Jonge mensen begrijpen daar helemaal niets meer van. Het zou mij niet verbazen als er een hergroepering komt"."

Soms heb ik het gevoel dat men leden wil werven voor eigen kerk. Er is ook een soort lidmaatschap waarvan ik mij in en uit kan schijven. Over dit lidmaatschap lees ik hier.

Op de site "geloofstoerusting" lees ik waarom lid worden van een kerk toch wel heel belangrijk is. Er staat zelfs: "In het Nieuwe Testament’, merkte John Piper op, ‘is het jezelf afsluiten van een plaatselijke gemeente gelijk aan het jezelf afsluiten voor Christus." Dat vind ik nogal een krasse uitspraak. Zelf ben ik niet lid van een kerk of gemeenschap. Ik kom wel samen met andere gelovigen. Wij kennen geen lidmaatschap.

Als moderniseren betekend dat er minder betutteld gaat worden lijkt mij dat een goed proces. Datzelfde vind ik van de dogma's. Daarvan mag onderzocht worden welke nodig zijn in het functioneren van Het Lichaam van Christus. En inderdaad, moet alles kunnen?

Dat God in beeld komt is bijzonder. Dan kan ik er niet omheen dat God Zijn Zoon Jezus Christus heeft gegeven aan deze wereld. God heeft Hem gemaakt als Hoofd van Het ene Lichaam, De Gemeente. Daar draait het om in dit tijdperk. 

 

Iedereen die zijn vertrouwen stelt op Christus wordt toegevoegd aan dat Lichaam.  Het is een geestelijk lidmaatschap. Ik weet niet of ik uitgeschreven kan worden uit Het Lichaam van Christus, waarvan Christus het Hoofd is. Maar ik geloof dat ik op grond van vertrouwen in Christus tot die Gemeente behoor, ook al snap ik niet alles, twijfel ik soms of denk ik wel eens dat ik het niet waard ben. Ik weet dat het GELOOF VAN Christus stand heeft gehouden en heeft overwonnen. Daarin mag ik eeuwig rusten.

Verder ben ik niet afhankelijk van het instituut 'kerk'. Ik kan, gelukkig nog steeds, altijd ergens met anderen bij elkaar komen. Ik kan het 'goede nieuws' vertellen en er zijn voor de naaste. De kerk kan verdwijnen, maar 'De Gemeente' Het Lichaam van Christus blijft, onzichtbaar. Christus is de weg, de waarheid en het leven; Johannes 14: 6. Daar kan ik mee 'Thuis' komen.