Aanbidding

Aanbidding.

Het blad EVA nr. 10 van 2015 was gewijd aan aanbidden. Ik las in die EVA dat het mogelijk is om een aanbiddingscoach in te huren voor een aanbiddingsavond. Ik weet dat er praise avonden en weekenden zijn. Dan wordt je samen in een aanbiddingsstemming gebracht. Maar wordt aanbidden dan niet een beetje kunstmatig?

Wat zegt de Bijbel?
Het woord 'aanbidden, komt 40X voor in de Statenvertaling. 'Aanbidding' komt niet voor in de SV, maar wel woorden zoals 'aanbiddende' (2X) en 'aanbaden' (19X). Deze woorden komen niet in de zeven brieven van Paulus voor die hij na Handelingen heeft geschreven. Dit zijn de brieven Efeze, Filippenzen, Kolossenzen, 1 en 2 Timoteüs, Titus en Filemon. Dit worden ook wel de 'latere brieven' van Paulus genoemd.

'Bidden' komt 91X voor in de Statenvertaling waarvan 4X in de latere brieven van Paulus. 'Gebeden' komt 48X voor, waarvan 7X in de latere brieven van Paulus. Men kan God aanbidden maar ook de draak, of een beeld.

In onderstaande verzen zie ik dat bidden en aanbidden een opdracht is. En het gaat met dankzegging gepaard.

1Tim.2: 1-3 1 Ik roep er dan vóór alles toe op dat smekingen, gebeden, voorbeden en dankzeggingen gedaan worden voor alle mensen, 2 voor koningen en allen die hooggeplaatst zijn, opdat wij een rustig en stil leven zullen leiden, in alle godsvrucht en waardigheid. 3 Want dat is goed en welgevallig in de ogen van God, onze Zaligmaker,

Fil.4: 6 Wees in geen ding bezorgd, maar laat uw verlangens in alles, door bidden en smeken, met met dankzegging bekend worden bij God;

In het OT betekent 'aanbidden' neerbuigen, hulde, diepe verering, laag bukken, of smeken, dringend nederig verzoeken.

Ps.95: 6 Kom, laten wij ons neerbuigen en neer bukken, laten wij knielen voor de HEERE, Die ons gemaakt heeft.



Persoonlijk trekken praise bijeenkomsten mij niet. Ik voel mij niet thuis in die sfeer. Ik heb meer met neerbuigen en nederig verzoeken. Het raakte mij dan ook toen ik in het Oude Testament de betekenis vond van 'aanbidden'. Ook wel mooi is wat staat op Wikipedia: “Aanbidding is het bewijzen van eer aan God of wat als goddelijk wordt beschouwd. Aanbidding is geen religieuze handeling, maar een religieuze manier van leven”.

Aanbidden mag een levenswijze zijn. Daar hoort ook bij dat ik nergens bezorgd over ben, zoals in Filippenzen 4: 6 staat. Dat wordt wel steeds moeilijker in deze tijd, maar ik mag daar dagelijks in oefenen.

Joh.4: 23 Maar de tijd komt en is nu, dat de ware aanbidders de Vader zullen aanbidden in geest en waarheid, want de Vader zoekt wie Hem zo aanbidden.

De Vader zoekt aanbidders. Op een ochtend mocht ik even zo'n moment beleven op de hei, in de zon. Op zo'n moment is aanbidden niet moeilijk. Ik geloof dat als ik ook kan aanbidden in moeilijke momenten dit voor de Vader extra waardevol zal zijn.
Als aanbidden een levenswijze is dan kan ik dat ten alle tijde met anderen beleven, zelfs op een praise avond.

Pasen

Pasen.

Over drie weken is het Pasen. Pasen is vroeg dit jaar. Dat heeft te maken met de eerste zondag, die na de eerste volle maan in de lente valt, zo las ik op deze site.  Dit is vastgesteld in de achtste eeuw na Chr. Het is gebaseerd op een voorstel van het Concilie van Nicea, uit het jaar 325.

In de Bijbel lees ik niet dat het vieren van het Pascha te maken heeft met de eerste volle maan in de lente. Wel lees ik in Ezechiël 45: 17 dat brand, graan en plengoffers op nieuwe maansdagen geofferd werden. In de SV staat in dit vers 'nieuwe maanden' i.p.v. 'nieuwe maansdagen'. Maar de NBG, de NBV en de HSV hebben hier nieuwe maansdagen. In de Naardense Bijbel staat:

Ez.45: 17 en op de verhevene ligt de plicht van de opgangsgaven, de broodgift en het plengoffer, bij de feesten, de nieuwemanen en op de sabbatten, bij alle samenkomsten van het huis Israël; hij moet de ontzondiging en de broodgift, de opgangsgave en de vredesgaven klaarmaken om verzoening te vragen voor het huis Israël! (Naardense Bijbel)

Ez.45: 17 En het zal den vorst opleggen te offeren de brandofferen, en het spijsoffer, en het drankoffer, op de feesten, en op de nieuwe maanden, en op de sabbatten, op alle gezette hoogtijden van het huis Israëls; hij zal het zondoffer, en het spijsoffer, en het brandoffer, en de dankofferen doen, om verzoening te doen voor het huis Israëls. (SV)

De Joden vierden hun Pascha op de veertiende van de maand Nisan. Dit staat in Ezechiël 45 vers 21. In Exodus 12: 6 lees ik dat zij hun lam moesten slachten tussen twee avonden in. Dit was dus de avond van de 14^e op de 15^e Nisan.

Ez.21: 17 In de eerste maand, op den veertienden dag der maand, zal ulieden het pascha zijn; een feest van zeven dagen, ongezuurde broden zal men eten. (SV)

Exodus 12: 6 En gij zult het in bewaring hebben tot den veertienden dag dezer maand; en de ganse gemeente der vergadering van Israël zal het slachten tussen twee avonden. (SV)

Op de 15^e dag van de maand Nisan werd de Here Jezus gekruisigd: 
“Uit deze informatie kunnen we met zekerheid afleiden, dat Jezus gekruisigd is op de dag nadat het Pesach-offer gebracht werd, dus op de 15e dag van de maand Nisan.”

Op  zie ik dat de maand Nisan de eerste maand van de Joodse kalender is en deze maand valt ongeveer samen met onze maanden maart of april.

Natuurlijk is het goed om eens per jaar te overdenken dat de Here Jezus moest sterven en is opgestaan. En omdat dit is gebeurd kan ik nu aanspraak maken op Christus onder ons, de hoop op heerlijkheid zoals ik lees in:

Kol.1: 27 Aan hen heeft God willen bekendmaken wat de rijkdom is van de heerlijkheid van dit geheimenis onder de heidenen: Christus onder u, de hoop op de heerlijkheid. (HSV)

Op deze site las ik: “Volgens dr. Scofield houdt zij zowel de gedachte van 'redding' of 'bevrijding' in, als die van 'beveiliging', 'bescherming', 'genezing' en 'welzijn'. Alles wat tot de behoudenis leidt, of er uit volgt, ligt er in besloten: rechtvaardiging, verlossing, verzoening, toerekening, kwijtschelding, heiliging, en verheerlijking".


Is het voldoende om één keer per jaar aan mijn genezing en rechtvaardiging te denken? Het heeft Christus zoveel gekost en mij/ons zoveel gebracht dat ik er elke dag bij mag stilstaan (alhoewel ik besef dat ik dit niet elke dag doe). Ik heb Pasen niet nodig, maar Christus onder ons. Of (zoals het Nederlands Bijbelgenootschap aanvult) Christus in ons, de hoop der heerlijkheid.

Het ontstaan van Pasen.

Ik las in brochure 13 van Levend Water, geschreven door D van Zuijlekom, op blz. 58: “Velen weten niet dat er in beginsel twee paasfeesten waren. De één is gebaseerd op de joodse kalender t.a.v. het Pascha. Het andere feest is gebaseerd op de Babylonische kalender t.a.v. Ishtar. Ishtar is Assyrisch voor Astarte, één van de titels van de koningin des hemels, dit is 'Semiramis' die 40 dagen weende en niet at vanwege de dood van Nimrod. De bisschop van Rome nam in 515 dit heidense paasfeest over inclusief zijn vastentijd en zijn carnaval.

Op de ouwel, die de RKK gebruikt bij de eucharistie viering, zijn de letters te lezen: I.S.H. Dat staat voor: Isis, Horus, Seb. Het betekend: de Moeder, het Kind en de Vader der goden. Dit is de Egyptische drie-eenheid, die in wezen de Babylonische drie-eenheid is: Semiramis, Nimrod en Kusch. Zij worden in de Bijbel vereerd als Astarte, Tammuz en Baäl.

Ook het paasei is van Babylonische oorsprong en slaat op de fabel van Semiramis, die zogenaamd als Venus, als Astarte, enz. in een ei uit de hemel viel in de rivier de Eufraat. Komend zogenaamd uit de wereld van voor de zondvloed om de wereld te redden.”

Ik was brochure 13 aan het bestuderen in verband met mijn studie over de laatste dagen van De Gemeente, Het Lichaam van Christus. Naar aanleiding van alles wat ik gevonden heb vraag ik mij af of het Gods wens is dat ik Pasen vier met het Lichaam van Christus. En wat laat onderstaand vers mij zien?

Kol.2: 16 Laat dus niemand u veroordelen inzake eten of drinken, of op het punt van een feestdag, een nieuwe maan of de sabbatten.

Zoals ik al schreef geloof ik dat ik elke dag mag denken aan en danken voor wat Christus voor mij gedaan heeft. Dat is de basis van 'het geloof'.

Zie ook deze site.